“Jak możesz to robić? Ja bym nie potrafił…” nie pamiętam ile razy słyszałam to pytanie. Tak, praca pielęgniarki hospicyjnej to trudne zadanie. Po pierwsze trzeba zaakceptować śmierci i przyjąć ją do świadomości jako fakt, a z faktami się nie dyskutuje. Po drugie trzeba zaakceptować cierpienie, ale nie ból. Medycyna jest w stanie opanować ból, duszność, ale nie jest w stanie zabrać człowiekowi lęku. Z tym każdy z nas będzie musiał poradzić sobie sam. Skupiam się więc na towarzyszeniu, dobrej komunikacji, nigdy nie mówię pacjentowi tyle ile nie jest w stanie udźwignąć. Nie ma sensu miażdżyć człowieka wiadomościami, których nie jest w stanie przyjąć. Jestem krok za pacjentem, a nie przed nim. Skupiam się na każdym dniu, na budowaniu relacji, zaufaniu. Spokojna śmierć to mój cel… jeśli uda mi się go osiągnąć to jestem bardzo szczęśliwa. Potem jest czas na emocje i bywa, że łza spływa po policzku, ale to zupełnie inna historia.

Opowiem Wam o 55 letniej Pani Eli z Krępca, opiekowałam się nią w ramach opieki pielęgniarskiej. Ela umierała na nowotwór jelita grubego…To była trudna opieka. Pani Ela nie miała środków na leki, opatrunki. Kiedy przyjechałam i założyłam sondę do nosa (pani Ela wymiotowała, przestała trawić), nie miałam nawet do czego jej włożyć. Pani Ela umierała w bardzo trudnych warunkach, z wiaderkiem po ogórkach kiszonych na szyi. Nie doczekała miejsca w hospicjum domowym i stacjonarnym…Ja bardzo się starałam, aby miała spokojną śmierć, bez bólu, duszności. Walczyłam o godne umieranie mimo trudnych warunków. Wtedy obiecałam sobie, że w moim powiecie stworzymy hospicjum domowe, a kto wie, może kiedyś stacjonarne. Ludzie nie mogą umierać bez opieki. Mamy 2021 rok i razem możemy to zmienić!!! Zacznijmy od naszego powiatu gdańskiego. W tym miejscu żyjemy i tu przyjdzie nam umierać.

Prawie 4 lata temu umierała bliska mi osoba. Ktoś, na kim zawsze mogłam polegać. Czułam bezsilność. Nie pracowałam wtedy w hospicjum. Patrzyłam na ból, lęk i nie potrafiłam pomóc. Chociaż serce pękało, po prostu byłam…To doświadczenie pomogło podjąć decyzję o rozpoczęciu pracy w hospicjum. Chciałabym, aby mieszkańcy powiatu gdańskiego nie czuli się bezsilni, aby w trudnych chwilach towarzyszenia bliskim umierającym mogli skupić się tylko na byciu razem i na dawaniu miłości. My zajmiemy się resztą.