Dom Hospicyjny w Pruszczu Gdańskim • +48 792 633 248 • kontakt@hospicjumpruszcz.pl

“Jak możesz to robić? Ja bym nie potrafił…” nie pamiętam ile razy słyszałam to pytanie. Tak, praca pielęgniarki hospicyjnej to trudne zadanie.

Po pierwsze trzeba zaakceptować śmierci i przyjąć ją do świadomości jako fakt, a z faktami się nie dyskutuje.

Po drugie trzeba zaakceptować cierpienie, ale nie ból. Medycyna jest w stanie opanować ból, duszność, ale nie jest w stanie zabrać człowiekowi lęku. Z tym każdy z nas będzie musiał poradzić sobie sam.

Koncentruje się więc na towarzyszeniu, dobrej komunikacji, nigdy nie mówię pacjentowi tyle ile nie jest w stanie udźwignąć. Nie ma sensu miażdżyć człowieka wiadomościami, których nie jest w stanie przyjąć.
Jestem krok za pacjentem, a nie przed nim. Skupiam się na każdym dniu, na budowaniu relacji, zaufaniu.

Spokojna śmierć to mój cel… jeśli uda mi się go osiągnąć to jestem bardzo szczęśliwa. Potem jest czas na emocje i bywa, że łza spływa po policzku, ale to zupełnie inna historia.

Członek Polskiego Towarzystwa Badania Bólu „PTBB” oraz Polskiego Towarzystwa Medycyny Paliatywnej “PTMP”. Uczestnik licznych konferencji, zjazdów towarzystw naukowych krajowych i  zagranicznych, wykładowca akademicki.

Swoją pracę opieram na stałym poszerzaniu wiedzy oraz partnerskiej relacji z pacjentem, w której najważniejszą rolę odgrywa przejrzysta komunikacja, szacunek oraz zrozumienie potrzeb chorego.

Absolwent Uniwersytetu Medycznego w Lublinie. Specjalista specjalista chorób wewnętrznych i medycyny bólu, w trakcie specjalizacji z anestezjologii i intensywnej terapii. W 2011 roku ukończył studia w zakresie Zdrowia Publicznego.

Uczestnik wielu konferencji naukowych i zjazdów naukowych. Swoją sumiennością i zaangażowaniem zapewnia wysoką jakość usług. Priorytet zawodowy to nieustanne podnoszenie umiejętności i poszerzanie wiedzy.

Swoje doświadczenie zdobywała na oddziałach szpitalnych.

Do naszego zespołu dołączyła, ponieważ kocha wyzwania, a praca w środowisku tym właśnie dla niej jest!

Posiadam bogate ponad 20-letnie doświadczenie, które chciałbym wykorzystać w szczególnej pracy jaką jest opieka paliatywna.

Uważam, że uśmiech jest uniwersalnym komunikatem, dlatego chciałbym się nim podzielić.

Przez wiele lat pracowała na oddziałach szpitalnych, w szczególności na internie, intensywnej terapii i SOR. Przez kilka lat była także instrumentariuszką ortopedyczną. Wybrała hospicjum, gdyż tam może nawiązać kontakt z tymi, którymi się opiekuje. Niestety, bardzo często podczas pracy w szpitalu nie miała czasu pogłębić relacji z podopiecznymi. Śmierć traktuje jako nieuniknioną część życia, akceptuje ją, a relację z człowiekiem pod koniec życia traktuje jako największy przywilej i zaszczyt. ,,Śmierć nie jest przeciwnikiem życia, ale jego towarzyszem.” – Haruki Murakami.

Jest dyplomowanym ratownikiem medycznym od 2012 roku. Od 2024 roku posiada licencjat z pielęgniarstwa. Stale poszerza swoją wiedzę medyczną, m.in. w zakresie opieki paliatywnej. Ma doświadczenie w pracy pod presją oraz w skutecznej komunikacji z pacjentami i ich rodzinami. Jest zdeterminowany, aby zapewniać najwyższy standard opieki, oferując wsparcie medyczne i emocjonalne w trudnych chwilach.

W 2017 roku ukończyłem studia magisterskie z fizjoterapii na Gdańskim Uniwersytecie Medycznym.

Od początku swojej kariery zawodowej związany jestem z Pruszczem Gdańskim. Przez kilka lat pracowałem w przychodni. Obecnie, poza własną praktyką, staram się wspierać działania Domu Hospicyjnego.

Bycie fizjoterapeutą to dla mnie nie tylko praca, ale również wielka przyjemność i satysfakcja. Nie wyobrażam sobie, żebym mógł robić cokolwiek innego. Chociaż nie zawsze wszystko idzie tak jak bym chciał, zmęczenie daje w kość, a plecy wołają o masaż, to uśmiech Pacjenta robiący kolejny krok wynagradza wszystko!

W 2006 roku ukończyła studia magisterskie z psychologii na Uniwersytecie Gdańskim. Od tego czasu praca psychologa jest dla niej źródłem nieustającej inspiracji i mądrości.

W hospicjum kieruje się dawaniem pacjentom poczucia bezpieczeństwa oraz tworzeniem przestrzeni na ich myśli i uczucia. Towarzyszy im z szacunkiem i uznaniem w procesie zmian wewnętrznych – dotyczących oswajania śmierci, a zarazem oswajania życia. Jej marzeniem jest, aby każdy mógł w trudnym momencie swojego istnienia spojrzeć na siebie z życzliwością i współczuciem pełnym miłości. Śmierć i strata nie muszą oznaczać cierpienia samotności. Mogą otwierać na akceptację tego, co można otrzymać od świata i samego siebie.

W codziennej pracy stawia na profesjonalizm oraz życzliwość, aby efektywnie wspierać działalność Naszej Fundacji i budować pozytywne relacje.