“Jak możesz to robić? Ja bym nie potrafił…” nie pamiętam ile razy słyszałam to pytanie. Tak, praca pielęgniarki hospicyjnej to trudne zadanie.

Po pierwsze trzeba zaakceptować śmierci i przyjąć ją do świadomości jako fakt, a z faktami się nie dyskutuje.

Po drugie trzeba zaakceptować cierpienie, ale nie ból. Medycyna jest w stanie opanować ból, duszność, ale nie jest w stanie zabrać człowiekowi lęku. Z tym każdy z nas będzie musiał poradzić sobie sam.

Koncentruje się więc na towarzyszeniu, dobrej komunikacji, nigdy nie mówię pacjentowi tyle ile nie jest w stanie udźwignąć. Nie ma sensu miażdżyć człowieka wiadomościami, których nie jest w stanie przyjąć.

Jestem krok za pacjentem, a nie przed nim. Skupiam się na każdym dniu, na budowaniu relacji, zaufaniu.

Spokojna śmierć to mój cel… jeśli uda mi się go osiągnąć to jestem bardzo szczęśliwa. Potem jest czas na emocje i bywa, że łza spływa po policzku, ale to zupełnie inna historia.

Swoje doświadczenie zdobywała na oddziałach szpitalnych.

Do naszego zespołu dołączyła, ponieważ kocha wyzwania, a praca w środowisku tym właśnie dla niej jest!

Posiadam bogate ponad 20-letnie doświadczenie, które chciałbym wykorzystać w szczególnej pracy jaką jest opieka paliatywna.

Uważam, że uśmiech jest uniwersalnym komunikatem, dlatego chciałbym się nim podzielić.

W 2017 roku ukończyłem studia magisterskie z fizjoterapii na Gdańskim Uniwersytecie Medycznym.

Od początku swojej kariery zawodowej związany jestem z Pruszczem Gdańskim. Przez kilka lat pracowałem w przychodni. Obecnie, poza własną praktyką, staram się wspierać działania Domu Hospicyjnego.

Bycie fizjoterapeutą to dla mnie nie tylko praca, ale również wielka przyjemność i satysfakcja. Nie wyobrażam sobie, żebym mógł robić cokolwiek innego. Chociaż nie zawsze wszystko idzie tak jak bym chciał, zmęczenie daje w kość, a plecy wołają o masaż, to uśmiech Pacjenta robiący kolejny krok wynagradza wszystko!